چکیده: توده‌های سنگی دربرگیرنده انواع ناپیوستگی‌ها شامل گسل‌ها دسته‌درزه‌ها صفحات لایه‌بندی و نواحی برشی هستند. ناپیوستگی‌ها مهم‌ترین ساختارهای کنترل‌کننده پایداری در سازه‌های سطحی هستند. درصورتی‌که تکیه‌گاه توانایی تحمل بارهای وارده ناشی از سد، مخزن و دیگر نیروهای عکس‌العملی موجود در محیط را نداشته باشد، هرچند که سازه به‌خوبی طراحی‌شده باشد، پروژه موردنظر با موفقیت به اجرا نخواهد رسید و می‌تواند خطراتی را برای محیط اطراف خود موجب شود، این مورد در سدهای قوسی به دلیل ماهیت این نوع سد و وابستگی مضاعف به تکیه‌گاه‌ها اهمیتی دوچندان پیدا می‌کند. بدین جهت مطالعه خواص مقاومتی ناپیوستگی‌ها و موقعیت آن‌ها نسبت به تکیه‌گاه‌ها پیش از اجرای طرح سد امری اجتناب ناپذیر است. در این تحقیق پایداری ساختگاه سد بتنی قوسی پیرتقی با استفاده از بررسی ناپیوستگی‌های حاکم بر آن ارزیابی شده است. همانطور که مشهود است شناسایی مقادیر نیروهای وارد بر یک توده سنگ با عدم قطعیت های فراوانی همراه است و در این بین نیروی برکنش نیز از این قاعده مستثنی نیست، در نیروهای برکنش وارد بر صفحات ناپیوستگی راندمان پرده آب بند تاثیر مستقیم بر مقدار این نیرو دارد. در تحلیل انجام شده برای شناسایی بهتر وضعیت پایداری تکیه‌گاه و کاهش اثرات عدم قطعیت به بررسی حساسیت ضریب ایمنی نسبت به نیروهای برکنش پرداخته شده است، بدین صورت که گوه‌های شناسایی شده در ساختگاه، تحت سه حالت مختلف بارگذاری ناشی از راندمان های متفاوت پرده آبند مورد ارزیابی قرار گرفته است. همچنین دیگر نتیجه اخذ شده از این تحلیل نشان از رابطه مستقیم زاویه اصطکاک نسبت به ضریب ایمنی دارد. در ساختگاه سد مذکور 5 گوه ناشی از طلاقی گسل ها و بزرگ درزه ها و یک شکست صفحه ای در تکیه گاه راست و 1 گوه در تکیه گاه چپ شناسایی شده است، حداقل ضریب ایمنی بدست آمده در شرایط بارگذاری حداکثری برابر 1.2 است که پس از مقایسه با ضریب ایمنی مجاز در این حالت بارگذاری (حداقل ضریب ایمنی مجاز در حالت بارگذاری حداکثر برابر 1 است)، پایداری گوه ها محرز می شود. نتایج حاصل از تحلیل دسته درزه های حاکم بر ساختگاه نیز بیانگوی تشکیل گوه بوده و گوه های حاصله دارای حداقل ضریب ایمنی 1.9 است، که باتوجه به اختلاف این مقدار با حداقل ضریب ایمنی مجاز می توان آن ها را از منظر لغزش در حاشیه امن دانست.